Svoje kapitalno teorijsko djelo Sinturbanizam iz 1964. godine Vjenceslav Richter posvećuje angažiranoj omladini. Već se ovdje jasno uočava povjerenje u edukativnu misiju i dosege budućih generacija koje će zadrijeti u uhodani tok života i stubokom ga mijenjati. No što danas ostaje od Richterovih vizionarskih promišljanja? U kojem su se pravcu razvili autorovi centralni koncepti sinteze i sistema? Čini se da je uz sve opiranje vizionarstvu Richter ipak posjedovao jednu proročansku crtu kada je ustvrdio da je, s obzirom na birokratske prepreke i nepoticajno okruženje, arhitektura u opasnosti da se zadrži na nivou rutinske uslužne djelatnosti.